Ayrık Otu

Elle tutulur, gözle görülür sınırlar içinde

Sahibi hükümsüzken evrenin, topuğumdaki çamur hatırlatıyor

Ve saniyenin dörtte biri hızında devrini değiştiriyor zihnimin.

Yalnızca bedenim değil, eteğimdeki taşlar da gark oldu toprağa,

Geriye doğru sayarken nefesim tükendi, alacakaranlığın üstüne bir sessizlik çöktü.

O karanlıkta kaybettim bilincimi, akıp gitmeyen ne varsa takıldı, tökezledi, uçtu.

Rüzgar şiddetlendikçe suratıma inen kırbaç sayısı arttı.

Gözümü açtığımda ayrık otları süpürüyordu gökyüzünü.

Bir ben kaldım onca ağırlığımla, muzdarip olduğumu görüyorlar mıdır ki?

Ne garip hiç ses çıkarmadan başkaldırmak birilerine / bir şeylere,

Fütursuzca çoğalırken her biri, aynı dengede aynı sürgünde.

Tenimde hissediyorum seher yelini; alacaklı sanki

İsmiyle müsemma, canımdan bir parça almamış gibi.

Tüm ezilmişliğimle rüzgarla hemhal olmuşum, savruluyorum uçsuz bucaksız

Köklerim kim bilir kaç kopuş kaç bakire hikayeye gebe?

Ölenlerin isimlerinin anlamını söyleyebilsem mesela soluksuz,

Tutunabilsem geçmişlerine köklerimle ve yaşatabilsem en inatçı halimle

Yalnızca merhametle ve sevgiyle yaşayanların gözleri önünde 

Ufukta gün batarken sarılabilsem her birine.

Bencilce serzenişlerin arasından nasıl sıyrıldığını,

Bağrına taş basarken nasıl affettiğini...

Hükümsüzken evrendeki topraklar,

Elle tutulup gözle görülürken sınırlar nasıl oldu da bulaştı ayağım çamura?

Yüzyıllardır kafa tutarken rüzgara, 

İnatçı ruhumla ve sevgiyi besleyen köklerimle yerle bir edilirken gökyüzüm,

Ayaklar altına alınırken hislerim, ben şimdi hangi bilincin etkisindeyim?

Değişiyor düşlerim görebildiğim kadarıyla

Benliğimden akıtıyorum saniyenin dörtte biri hızında.