Ayakkabı altına sıkışmış çamurlarla merhaba diyorum.Keskin kokulu parfümümle varoluşumu kanıtlayıp tecellimle kendimi hissettirdikten sonra konuşmama geçebilirim sanırım. İçimde açan distopya çiçeklerinin meyvelerini toplarken şu günlerde, suyun bereketini kaçıracağı düşüncesiyle molozla kaplıyorum her bir çevresini. Otobüs tutacaklarında kaç bin kişinin sümükleri var bilmiyorum ama onu tutan ellerin, beni neden bıraktığını bir sonraki derste anlatırsanız beni ziyadesiyle memnun edersiniz. Sessizliğimin beni beslediğini düşünmekle hata mı ediyorum bilmiyorum. Görünmeyenin ardındaki gölgenin her zaman arkasında olduğum da kayıtlara geçilsin lütfen. Teletabilerdeki Dipsy olsam en inatçı halimle, bilakis boya tutmayan ama kalem tutan duvarlar olsa içimde? Affın girizgahında, nedenimi unutarak, yaşamın izzet-i ikramına icabet ediyorum. Sonunda külfetimin dur durak bilmeyen aymazlığı beni yine aynı sonuca çıkarıyor: Serin fayanslardan kızgın sulara atlamak vol....